Plyta ‘ Izzy Stradlin and the Ju Ju Hounds' wydana zostala 13 pazdziernika 1992 roku i wkrótce zyskala znakomite recenzje krytyków muzycznych na calym globie (utwory ‘Shuffle It All' i ‘Somebody Knockin' trafily do Top 10 rockowych list na calym swiecie). Producentem plyty byl Izzy i Eddie Ashworth - przyjaciel Stradlina, choc na samym poczatku nad utworami pracowal Bill Price (The Sex Pistols, The Clash), którego pamietamy z produkcji albumów ‘Use Your Illusion'. Wielu recenzentów okreslilo plyte jako powrót do zródel, pierwszych muzycznych fascynacji Izzy'ego. Nie obylo sie bez porównan do The Rolling Stones (szczególnie do Keitha Richardsa i jego solowego projektu X-Pensive Winos), gdyz w sumie muzyka, która nagral Stradlin byla jakby kolejnym etapem ewolucji tego co robil ten zespól w latach szescdziesiatych i siedemdziesiatych. Nie mozna tu mówic oczywiscie o zadnym plagiacie. To byl po prostu ten sam, zwyczajny rock ‘n' roll, lecz wzbogacony o nowe doswiadczenia i zmiany w muzyce minionych lat. Zreszta akcentem stonesenowskim na albumie byl goscinny udzial Ronniego Wooda i Nicky'ego Hopkinsa (klawisze). Oprócz nich na albumie pojawili sie Ian McLagan (ex-Faces), zespól The Waters (damski chórek, który udzielal sie równiez na ‘UYI', tutaj w ‘Come On Now Inside'), Agarfa Amartey (‘Morning Tea'), jak równiez Jah-T (‘Pressure Drop'), Stefan Taylor, Mikey Dread (bardzo znany w kregach muzyki reggae), Doni Grey z ‘Burning Tree' (‘Come On Now Inside') i wspól producent plyty Eddie Ashworthm (zagral na mandolinie). W utworze otwierajacym album ‘Somebody Knockin' wystapil równiez gitarzysta The Black Crowes - Marc Ford. Jednak z pewnych prawnych przyczyn nie mozna bylo umiesc jego nazwiska we wkladce do albumu - ponoc zespól muzyka nie byl zadowolony, iz ten zagral na albumie Izzy'ego. No ale teraz dajmy szanse mistrzowi, wypowiedzenia sie o kilku utworach z plyty:

Somebody Knockin' (Stradlin / Ashhurst)
‘Większość z tych utworów jest bardzo niejasnych i abstrakcyjnych, gdyż w trakcie pisania, wrzucałem wszystko co przyszło mi do głowy w jedną kupę i przez to nie łączy się w spójną całość. Ten swój początek bierze od gitarowe rytmu. To chyba w sumie jest jakby retrospekcją wszystkich tych zdarzeń, które napotkałem prze zostatnie siedem lat od sukcesu GN'R'.

Time Gone By (Stradlin / Richards)
‘Stworzyliśmy go, cofając się do tej muzyki, która towarzyszyła nam od początku. To jest utwór z naszych korzeni, który napisałem wraz z Rickiem Richardsem. Wpadliśmy na ten rytm, Charlie wpadł na naprawdę niesamowity rytm perkusyjny. Napisaliśmy tekst i jakoś wszystko połączyliśmy w całość. To przyszło nam bardzo łatwo. Byłem bardzo zadowolony z tej współpracy'.
Ten utwór jest pewną analizą. Izzy wspomina tutaj swe dni, z Guns N' Roses.

Train Tracks (Stradlin)
‘To jest jedyny utwór, który jest tak naprawdę wątkiem autobiograficznym, zawartym w kilku słowach. W Indianie, tam gdzie dorastałem, mieszkaliśmy przy torach kolejowych. To właśnie tam spędzaliśmy czas i paliliśmy trawę. Jeżeli nie byłeś w szkole, albo pracy to byłeś właśnie tam... nieopodal wagonów kolejowych'.
Utwór napisany został w 1988 lub 1989 roku, ale nie został ukończony... aż do teraz. Jest jakby połączeniem muzyki The Rolling Stones, Aerosmith i The New York Dolls. Nakręcono do niego również video klip, który jednak nigdy ie został pokazany szerokiej publicnzości.

Jednak w zależności od kontynentu, płyta różniła się nieco zawartością. Albowiem Europa i Japonia otrzymała o jeden utwór więcej niż USA jako bonus. Dlaczego? Albowiem wytwórnia Geffen ‘zaprotestowała':
„Ci faceci powiedzieli ‘Wiesz co Izzy, nie sądzimy aby Ameryka była przygotowana na reggae'.”. No i tak się też stało. Europejskie wydanie wzbogacone zostało o kolejny już utwór reggae spod ręki Izzy'ego, zatytułowany ‘How Much', natomiast Japończycy otrzymali inny, tym razem hard rockowy utwór pt.:

Got Away (Stradlin, Ashhurst)
‘To tak naprawdę tylko żart w sumie jest o niczym, jest bardziej kolekcją myśli. Które w sumie nie mają dla Was sensu, tak? To jest jeden z pierwszych utworów, który napisałem wraz z kimś poza Guns N' Roses. Od '85, kiedy zespół zaczynał, to tak naprawdę nie robiłem nic z jakąkolwiek inną grupą jako tekściarz. Na początku to było trochę dziwne. Po prostu raz, kiedy zaczęliśmy nagrywać, wyskoczyłem z tym i pozostały materiał poleciał w mig'.

Jedynie fani w Stanach otrzymali album bez żadnych dodatków - tylko dziesięć utworów. Izzy jednak chciał, aby werska amerykańska była identyczna jak europejska, zainterweniowali jednak ludzie z Geffen: “Jeden gość powiedział mi ‘Wiesz Izzy, nie sądzę aby Ameryka była teraz gotowa na reggae'”. Problem presji wytwórni Stradlin rozwiąże dopiero kilka lat później, teraz jednak musiał stosować się do postanowień wytwórni.
Różnica w pisaniu tekstów, pomiędzy Ju Ju Hounds i Guns N' Roses, zawierała się w istotnym fakcie, iż Izzy nie miał teraz nikogo ponad sobą. Teraz to on był szefem, liderem, głównym tekściarzem, a także wokalistą: “W Guns N' Roses pisałem wiele utworów, które grałem później Axlowi, a on zawsze mówił: ‘O to brzmi jak ‘Jailbreak' Thin Lizzy'. Albo ‘To brzmi jak Queen!'. Zawsze wyskakiwał z takim gównem, co czasami było bardzo wkurzające. Ale nagle jestem z nowym zespołem i nie ma już czegoś takiego”.

Take a Look at the Guy (Wood)
‘Utwór ten pochodzi z solowej płyty Ronniego Wooda pt. ‘I've Got My Own Album To Do'. Spiknęliśmy się z nim, kiedy miał przesłuchanie końcowego efektu jego nowego albumu w A&M Studio. Ian McLagan znał go z czasów ‘Faces'. Poszliśmy z nim na obiad, spytać sie czy chce zagrać w duecie jakiś utwór'.
W odpowiedzi na to Ronnie zaproponował, aby poszli do niego do domu, aby najpierw obejrzeć na video ‘Spartakusa' (z Kirkiem Douglasem w roli tytułowej). Kilka dni później Izzy i zespół wpadli do A&M Studio, aby zarejstrować wspomniany utwór. Było to ostatniego dnia sesji i jako, że gonił ich czas, najpierw nagrali wokale, a później Ronnie nagrał to wspaniałe, długie solo na końcu utworu - a dokładnie nagrał je o czwartej nad ranem. W oryginalnej wersji z solowej płyty Wooda brak jest tego gitarowego solo i utwór brzmi jakby był po prostu urwany, niedokończony - tak więc teraz po latach Ronnie dokończył swoje dzieło tym razem jednak przy pomocy swego ucznia - Izzy'ego. Rezultat jest naprawdę wyśmienity - głos Wooda, chropowaty niczym papier ścierny wspaniale komponuje się z (tutaj delikatnym) głosem Stradlina. ‘Take a Look at the Guy' jest jednym z najbardziej wyróżniających sie utworów na płycie, choć tak naprawdę na albumie nie ma słabych punktów - cały utrzymany jest na bardzo wysokim rockowym poziomie.